Polska 2020, 2030, 2040 – w stronę reformy kulturowej. Zapowiedź raportu

Gorących analiz powyborczej rzeczywistości w Polsce nie brakuje, nie będę się dziś do nich dokładał, choć klawiatura świerzbi. We wtorek, 9 czerwca, podczas VI. Kongresu Innowacyjnej Gospodarki zaprezentowane będzie opracowanie „Reforma Kulturowa 2020, 2030, 2040″ zamówione przez Krajową Izbę Gospodarczą.

Powstawało przez ostatnie pół roku i jest dziełem zbiorowym (skład zespołu przedstawiam na zakończenie wpisu). Autorzy działali w przekonaniu, że inna Rzeczpospolita jest możliwa, że co było sukcesem 25-lecia, należy uznać, nie powinno to jednak przesłaniać świadomości widma grożącego kryzysu i konieczności odpowiedzi na pytania o dalszy rozwój i jego model.

Raport będzie można przeczytać już za dwa dni, jego ideę i główne tezy doskonale tłumaczy w ostatniej POLITYCE Jacek Żakowski, redaktor opracowania.

Poniżej fragment:

Jesienią 2014 r. KIG zamówił raport „Reforma kulturowa” i 12-osobowe Konsylium przystąpiło do pracy. Zaczęła się niezwykła intelektualna przygoda. Rzadko się zdarza, żeby wybitni ekonomiści, psychologowie, politolodzy, socjologowie, antropolodzy i pedagodzy (także z udziałem publicystów) pracowali razem. Zazwyczaj kiedy ekonomiści coś zaproponują, to psycholodzy i socjologowie pukają się w głowę. I odwrotnie. Wyjątkowość Konsylium polegała na tym, że tworzyliśmy wspólną wizję zmiany, wyrastającą z różnorodnego dorobku wielu nauk społecznych, nie rezygnując z rozmaitości języków, słowników, narzędzi oraz pól poznania i działania.

Zaczęliśmy od antropologicznego eseju literaturoznawcy prof. Przemysława Czaplińskiego, który opisał sensy młodej literatury 25-lecia, ujawniającej, jaką kulturową drogą idziemy i jakie to powoduje ryzyko. Zwłaszcza dla ekonomistów było to objawienie. Światy pozornie tak odległe, jak to tylko możliwe, zaczęły się widzieć. Gdyby politycy zdobyli się na przeczytanie tego eseju, mogliby zrozumieć, m.in. dlaczego młodzi wyborcy wybierają Kukiza i Dudę, a nie lewicowych krytyków prekaryzacji, i dlaczego w Polsce dominuje niezadowolenie, chociaż tak wiele parametrów wskazuje, że odnosimy sukces.

Stawką jest znalezienie pomysłów na odblokowanie zamrożonych zasobów – ludzkich, kulturowych, intelektualnych które nie znajdywały dotychczas możliwości pełnego ujścia. Coraz wyraźniej widać, że bariera grożąca dalszemu rozwojowi ma charakter kulturowy i z tą barierą właśnie mierzą się autorzy „Reformy”.

Na Kongres w Politechnice można jeszcze się zarejestrować i wziąć udział w debacie. Zapraszam, niebawem więcej szczegółów.

Skład zespołu opracowującego raport:

Prof. Janusz Czapiński, Uniwersytet Warszawski, współtwórca Diagnozy Społecznej, prof. Przemysław Czapliński, Uniwersytet Poznański, antropolog kultury, literaturoznawca, prof. Anna Giza-Poleszuk, socjolog, prorektor Uniwersytetu Warszawskiego, prof. Robert Kwaśnica, pedagog, rektor Dolnośląskiej Szkoły Wyższej,Jarosław Makowski, teolog, b. dyrektor Instytutu Obywatelskiego, prof. Radosław Markowski, politolog, SWPS, twórca Polskiego Generalnego Sondażu Wyborczego, prof. Mirosława Marody, socjolog, była wiceprezes PAN, prof. Elżbieta Mączyńska, ekonomistka, prezes Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, Andrzej Olechowski, ekonomista, b. minister finansów i spraw zagranicznych, przew. Rady Nadzorczej Banku City Handlowego w Warszawie, Jacek Santorski, psycholog biznesu oraz twórca, dyrektor i honorowy profesor Akademii Psychologii Przywództwa Szkoły Biznesu Politechniki Warszawskiej, oraz Edwin Bendyk, POLITYKA, wykładowca Collegium Civitas i Uniwersytetu Warszawskiego i Jacek Żakowski, POLITYKA, kierownik Katedry Dziennikarstwa Collegium Civitas